Mijn boek ‘Een huis vol emoties’ bestaat uit oefeningen en theorie over emoties en wat ze je te vertellen hebben. Dit doe ik aan de hand van een fabel. In dit verhaal vind je een nieuw avontuur van Kolero de kat en Doloris de Walvis.
Geïrriteerd ijsbeert Kolero heen en weer door de gang. Trap op, trap af, met een gezicht dat op onweer staat. Suprizo staart hem met grote ogen aan vanuit de kroonluchter, zijn favoriete plekje. Heen en weer, op en neer. Suprizo wordt er tureluurs van. Hij sluit zijn grote gele ogen en krult zijn staart en lange slanke vingers om zijn lichaam. Tijd voor een middagdutje. De rust is hem echter niet gegund, Kolero heeft hem gespot en doet nu verwoede pogingen om vanaf de trap de kroonluchter te bereiken. Voor de zekerheid klimt Suprizo hoog in het snoer van de lamp om uit de klauwen van de kater te blijven. De nekharen van Kolero gaan steeds verder overeind staan vanwege de frustratie dat hij niet bij de lamp kan.
‘Wat is er toch met jou aan de hand?’ fluistert het kleine spookdiertje.
Hij durft het niet hardop uit te spreken omdat hij weet dat Kolero, als hij echt boos wordt, in een allesverslindende leeuw kan veranderen.
‘Wat er aan de hand is?’ gromt Kolero.
Zijn staart wordt dikker en hij zet een hoge rug op.
‘Adora heeft me verboden om in andere vertrekken dan de gang en de overloop te komen. Ik mag wel naar de tuin, maar het regent pijpenstelen. Daar zit ik niet op te wachten.’
Suprizo maakt zich nog kleiner dan hij al is en besluit de kater maar zoveel mogelijk te negeren.
Dan horen ze een zacht gezang uit de richting van de keuken komen. Het is Doloris, in tegenstelling tot Kolero houdt Doloris wel van water. Kolero stopt met grommen en verandert weer in zijn gewone doen. Althans aan de buitenkant. In zijn binnenste woedt nog steeds een storm over het vermeende onrecht dat hem is aangedaan. Omdat hij ooit in zijn woede de huiskamer heeft verbouwd, laat Adora hem daar niet meer in als ze niet thuis is. Doloris is het enige dier in huis waar hij ontzag voor heeft. Geen wonder, ze is minstens honderd keer zo groot als hij en is in staat om hem te laten verdrinken in haar tranen. Het laatste wat hij wil, is haar zo van streek maken dat ze een waterballet aanricht.
Al zingend springt Doloris met haar staartvin de trap op. De walvis heeft genoten van haar wandelingetje in de regen en heeft heerlijk gebaad in de vijver in de tuin.
‘Wat zijn jullie aan het doen?’
Nieuwsgierig kijkt ze van de één naar de ander.
‘Niets,’ antwoordt Kolero. ‘Gewoon een beetje aan het babbelen.’
Zijn groene ogen kijken priemend in die van Suprizo, die wijselijk zijn mond houdt. Doloris mag dan groot en stevig zijn, ze heeft een heel klein hartje en voelt dat Kolero zijn uiterste best doet om zijn gevoelens voor zich te houden.
‘Voor de draad ermee.’
‘Er is niets. Niets waarmee jij je hoeft te bemoeien.’
‘Hij is boos omdat hij zich opgesloten voelt.’
Woest kijkt Kolero het spookdiertje aan.
‘Bemoei je met je eigen zaken, wacht maar tot ik je te pakken krijg!’
‘Ho-ho-ho!’ komt de walvis tussenbeide. ‘Zo gaan we hier niet met elkaar om! Kom jij maar eens met me mee, mannetje.’
Resoluut opent ze de deur van de slaapkamer.
‘Maar, daar mag ik helemaal niet komen,’ sputtert Kolero tegen.
‘Oh, ga je nu ineens het braafste jongetje van de klas uithangen? Hup naar binnen!’
Beteuterd sjokt Kolero langs Doloris die resoluut de deur achter hem dicht doet. Ze gaat op de rand van het hemelbed zitten en klopt op de plek naast haar.
‘Kom eens even hier naast me zitten.’
Kolero kijkt haar wat angstig aan, al zijn bravoure is verdwenen en hij voelt zich als een klein katertje dat terecht gewezen wordt.
‘Je hoeft niet bang te zijn, ik wil je alleen maar helpen.’
De kater is nog niet overtuigd van de goede bedoelingen van Doloris, maar neemt toch plaats op het zachte, warme hemelbed.
‘Ik weet dat het niet altijd gemakkelijk is om jezelf zo stoer voor te doen. Te laten zien dat je alles onder controle hebt en voor de duvel en z’n ouwe moer niet bang bent. Ik weet ook dat binnen in jou een angstig, klein katertje zit dat zich verwaarloosd voelt en niet begrepen.’
Kolero kijkt haar wantrouwend aan. Wat is dit voor sentimenteel gedoe? Hij heeft nog liever dat ze hem nat spettert dan dat ze regelrecht in zijn ziel kijkt.
‘Ik weet hoe je je voelt, dat je het doodeng vindt om niet voor vol aangezien te worden. Ik weet dat onder dat gebrul van jou allerlei andere emoties schuilgaan.’
Kolero zegt niets, die vette walvis moet niet denken dat hij zijn hart bij haar zal uitstorten. Ondertussen voelt hij echter van alles in zijn lichaam wat hij niet wil voelen. Uit zelfbescherming wil hij het liefst zijn vervaarlijke leeuwengedaante weer aannemen. Hij weet ook dat hij de strijd aan het verliezen is.
‘Je hoeft niets te zeggen of uit te leggen. Ik kan je helpen je beter te voelen zonder dat je allerlei akelige herinneringen en gevoelens hoeft te delen.’
Aarzelend kijkt hij naar de walvis. Hij is altijd een beetje bang voor haar, al zou hij dat nooit toegeven. Het gemak waarmee ze haar emoties uit, geeft hem een ongemakkelijk gevoel en maakt hem tegelijkertijd een beetje jaloers.
‘Oké, maar eh, mondje dicht tegen de anderen!’
‘Tuurlijk! Maak je geen zorgen. Kom eerst maar eens lekker liggen.’
Kolero strekt zich aarzelend uit op het heerlijk zachte hemelbed, hij maakt zich niet meer druk over wat er zou gebeuren als Adora hem zou betrappen. Tenslotte kan hij altijd Doloris de schuld geven. Doloris begint zachtjes en liefdevol tegen hem te praten.
‘Goed zo, maak het je maar gemakkelijk. Kijk maar of je je een beetje kunt ontspannen.’
Tot Kolero’s verwondering gaat dit heel gemakkelijk, hij gaat zich steeds meer op zijn gemak voelen onder de begeleiding van Doloris.
‘Kijk maar eens of je je bewust kunt zijn van je hele lichaam. Van je neus tot aan de kussentjes op je poten en het puntje van je staart.’
Zonder zich nog ergens druk over te maken, doet de kater precies wat hem gezegd wordt. Hij gaat zich steeds prettiger voelen. Eigenlijk is hij zich nooit zo bewust van zijn lichaam, tenzij er iets pijn doet.
‘Voel nu eens waar je ademhaling zit en merk op hoe snel of langzaam deze gaat.’
Tevreden luistert Doloris naar het zachte gespin dat uit het lijf van Kolero komt. Meestal hoort ze hem vooral grommen. Ze laat hem steeds dieper en sneller ademhalen en moedigt hem aan om naar zijn lichaam te luisteren en te voelen wat er te voelen valt. Kolero geeft zich helemaal over aan het ritme van zijn lichaam en laat de controle los. Er komen allerlei emoties voorbij, boosheid, iets waar hij heel bekend mee is, maar ook een diep verdriet, er rollen zelfs wat tranen uit zijn ogen. Tot zijn eigen verbazing kan het hem niets schelen. Steeds als hij denkt dat het wel genoeg is, nodigt Doloris hem uit om nog even door te gaan. Net zolang totdat hij alles wat hem dwars zit heeft uitgeademd. Als Doloris besluit dat het genoeg is en haar grote rode zakdoek over hem heen legt, voelt hij zich als herboren. Zijn boosheid en verdriet hebben plaatsgemaakt voor een groot gevoel van liefde, een gevoel dat hij zolang niet meer gehad heeft dat hij vergeten was dat het bestond.
Glimlachend verlaat Doloris zachtjes de slaapkamer.
Ademtherapie helpt je om opgekropte emoties los te laten en helpt je om rustig te blijven tijdens emotionele momenten. Iets voor jou? Neem contact op voor meer informatie of het maken van een afspraak. Mail naar welkom@liavandenberg.nl of stuur een WhatsApp bericht via de knop aan de rechterkant. Bellen kan natuurlijk ook 06-25025032